लघुकथा

आमा मेरो पेट दुख्यो। स्कुल जानेबेलामा छोरा करायो।
स्कुल जानपर्छ भनेर बहाना बनाउँछ । अस्ति नै पनि त्यस्तै गर्यो र गयल भयो। आज फेरि बहाना बनाउन थाल्यो। खुरुक्क जा। साथीहरू गइसके। यति भन्दै उनी हातमा बर्को  च्यापेर पर्म तिर्न हिँडिन्  ।
बेलुका साँझमा घर फर्किदा छोरा  ऐया आमा भन्दै छटपटाइरहेको  थियो। छोराको अवस्था देखेर झट्पट्ट फु फाक गर्नेको खोजी तिर लागिन्  । फु फाक धामीले  आफ्नो मन्त्रतन्त्रले फुकिदिए ।  यो फुकफाक गरेर सञ्चो हुने बिमार होइन भाउजु। मैले अस्ति  भनेको होइन  तुरुन्तै अस्पताल लगिहाल्नुहोस् भनेर। वास्तै गर्नुभएन ।   ग्रामीण भेकमा सवारी साधनको सुविधा थिएन।  ६ वर्षे बाबुलाई  अस्पताल तिर   लैजाने चाँजो मिलाउदै थिइन्
हेर्दाहेर्दै छर छिमेकका मान्छेहरू जुटे।

उपस्थित धेरैको नजरमा बोक्सिले नै कलेजो मुटु खाएर  बचाउन गाह्राे हुने   भन्दै थिए।  अलिपर घर भएकी बिधवा महिलालाई आरोप लगाउन समेत भ्याए केहिले।भिड उनको आँगनमा देखा पर्न थाल्यो। कोही केरकार गर्न थाले। कोही जगल्टा उखेल्न थाले। ती महिना आफू बोक्सी नभएको भन्दै अनुनय बिनय गर्दै थिइन् ।
बाबू लाई जसोतसो अस्पताल पुर्याइयो।
डाक्टरले खानपिनमा तल बितल परेकोले यस्तो भएको र आज नल्याएको भए मृत्यु हुने बताए।
बुझ्नेजतिले  धामिलाई धन्यवाद दिए।

शान्ता तिम्सिना
भक्तपुर

 “सुन त, बुढा !  अब  म सुत्केरी हुने बेला भयो ।  के ले उकास्छौ ?” पेटमा हुर्किदै गएको मायाको चिनोप्रती सङ्केत गर्दै उनले भनिन् ।

“तिमि चिन्ता नगर न !  म  केही व्यवस्था  गरिहाल्छु  नि !”  उसले सहजै  श्रीमतीलाई सान्त्वना दिँदै भन्यो ।

गरिब र अभावको पीडाले दन्केको आगो कसरी  निभाउने ? सञ्जयको लागि यो चिन्ताको विषय थियो । वर्षामा तपतप  पानी चुहिने झुपडी भए पनि  गुजाराको लागि  दाना पानी थिएन घरभित्र ।

सुत्केरी कसरी उतार्ने होला । ऊ सोच्दै थियो ।

साँझ पख  उनीहरूको घरमा लक्ष्मीको आगमन भयो सञ्जय दौडिएर  छिमेकीको घर भित्र पस्यो र आफ्नो समस्या तेर्साएर केहि रकम सापटीको लागि हात जोड्दै अनुनय गर्न थाल्यो । निस्ठुरी  छिमेकीले उसको अनुनय प्रति सहानुभूति बाहेक केही दिन सकेनन् । छिमेकीको रुखो वचन खाएर ऊ सडकमा निस्कियो ।

बाटोमा समाजका प्रतिष्ठित दानवीर ऋषिप्रसादसँग जम्काभेट भयो।

उज्यालो वर्णका ऋषिले  सोधे – किन आत्तिएको सञ्जय ? के भयो ? कता हिँडेका हौ साँझमा ?

उसले सुरुमा त केही भनेन तर ऋषिको विनम्र अनुरोधमा वास्तविकता सबै बतायो ।

ऋषिले उसलाई सान्त्वना दिँदै भने –

चिन्ता लिनु पर्दैन । तिम्रो सबै मनोकामनाहरू पूरा हुनेछन् । तिम्रो जहानलाई तिम्रो खाँचो छ । बरु छिट्टै घर जाऊ ।

हस्याङ फस्याङ गर्दै ऊ  घर पुग्यो । श्रीमतीको मुहार उज्यालो थियो  पूर्णिमाको जून जस्तै धप्प बलेकी

घिउ , फलफूल र खानाका विभिन्न परिकारहरू टेबुल भरी सजिसजाउ देखिन्थे ।  ऊ आश्चर्य चकित भयो ।

उसले छोरीको अनुहारलाई गहिरोसँग नियालेर हेर्‍यो

उज्यालो वर्ण धपक्क बलेकी उसले भर्खरै भेटेर सान्त्वना दिएका ऋषिको अनुहार सम्झियो र मनमनै धन्यवाद दिँदै भन्यो – बढो उपकारी मान्छे !

शान्ता तिम्सिना
भक्तपुर सिर्जना नगर

बिद्यालयबाट फर्कनासाथ उसले बाबासँग चेक माग्यो । ” हैन ! के भन्छ यो ? एक्कासी तँलाई किन चाहियो बाबू चेक !” आश्चर्य चकित हुँदै उनले सोधे ।
” ह्या , छिटो दिनु न के ! मलाई अहिले नै चाहिएको छ ।” उसले जिद्दी गर्दै भन्यो ।
” पहिला कारण बताऊ , अनि मात्र दिन्छु, नत्र दिन्न ।” बाबाले अलि कडा स्वरमा भने ।
” विभिन्न प्रतियोगितामा उत्कृष्ट भएर कमाएको मेरै पैशा त हो नि ! जसरी पनि चाहिन्छ ।” आक्रोस व्यक्त गर्यो, उसले । उनले धेरै सम्झाउन खोजे तर छोराको जिद्दीमा हार खाए । उनले चेक थमाइदिए ।
चेक लिएर छोरो कता गयो उनलाई पत्तो थिएन।
आँखाभरी आँसु पर्दै सोच्दै थिए । ” आखिर , यहि छोरो भनेर दोश्रो बिबाह गरिन , यसलाई डाक्टर बनाउला भन्ने कत्रो सपना थियो। अहिले सम्म त ज्ञानि थियो , पढाइ पनि राम्रो थियो । विभिन्न कार्यक्रममा उत्कृष्ट भएर पैशा पनि कमाएकै थियो।
“भोलिका दिनमा उच्च शिक्षा पढ्न चाहिन्छ भनेर आफैले बैकमा राखेको हैन ? किन बाटो बिरयो हँ ? ” आफैलाई प्रश्न सोध्न थाले । आज एक्कासी यत्रो पैशा लिएर कता गयो त ? पैशा त भोलि कमाइहाल्छु नि ! तर यसरी कुलतमा छोरो फसेपछी के गर्ने ?” मेरो जीवन बर्बाद भयो ।”
एक्कासी मोबाइलमा रिङ्टोन बज्यो ।उनले उठाए ” हेल्लो ! तपाईं गौरबको बाबा हो ! ” ” हो हजुर ! किन होला ?
” गौरब यहिं छ ,तपाईं झट्टै यहाँ चोकमा आउनु होला । ” उनी केही सोध्न खोज्दै थिए, तर फोन काटियो ।
उनलाई आकाशले थिचे जस्तो भयो , धर्ती भाषिए जस्तो भान भयो । उनलाई लाग्यो ,” कुलतमा फसेको छोरो प्रहरीको फन्दामा पर्यो अथवा कुनै असामाजिक कार्य गर्यो ।” हतार हतार उनी भनेको स्थानमा पुगे ।
त्यहाँ मानिसहरुको बाक्लै उपस्थिती भैसकेको थियो। उनले भानुभक्तको नयाँ शालिक पनि देखे । यो शालिक कसले निर्माण गरेछ उनी छक्क परेर हेर्दै थिए ।
माला र खादाले सम्मानित छोरोमाथी उनका आँखा टक्क अडिए ।बाबाका आँखा रसाएको देखेर छोराले नजिकै गएर भन्यो ।
” बाबा! चिन्ता नगर्नु तपाईंको छोरो गलत बाटो कहिल्यै हिंड्दैन । ”
“यत्रो सम्मान के का लागि पाइस त , बाबू ? ”

” जब भानुभक्तको जिवनी पढें ,त्यसपछी त्यस्ता महान ब्यक्तिको शालिक राखेर हाम्रो चोकलाई भानु चोक भनी नामाकरण गर्ने सोच आयो बाबा ।”

शान्ता तिम्सिना
भक्तपुर

” ओहो ! बल्ल भेट भयो , खाजा सँगै खाउँ है !” रुपेशले प्रस्ताव राख्यो ।
रुबिनाले भनी ” नाइँ नखाने। तिमी मेरो पछि नलाग ! हाम्रो जात फरक फरक। मलाई तिमी मन पर्दैन ।”
रुपेश र रुबिना एउटै कक्षाका बिद्यार्थी भए पनि सेक्सन फरक थियो ।
एक बर्ष अघिदेखि आत्मिय मित्र थिए उनीहरु । आफ्नो मनको कुरा भन्न खोजेर पनि भन्न सकेको थिएन, रुपेशले ।
जुन दिन रुबिनालाई देख्यो । भित्रैबाट मन पराइसकेको थियो उसले । खाली समयमा पनि उनकै प्रतीक्षामा हुन्थ्यो। कक्षाको वरिपरि घुमिरहन्थ्यो । लुकि लुकि उनका कृयाकलाप नियालिरहेको हुन्थ्यो ।

रुपेसको यस्तो व्यबहारले गर्दा रुबिनालाई साथीहरुले पनि जिस्काउन थालेका थिए । त्यसमा पनि रुपेश तल्लो जातको , त्यसैले उबाट टाढा हुन चाहेकी थिई ।

रुपेशभन्दा टाढै बसेर खाजा खाँदै थिइ। एक्कासी रुबिना बेहोस भएर ढली ।
सबै मिलेर तत्काल अस्पताल पुर्याए उसलाई।
डाक्टरले भने ; “बिरामीको शरीरमा रगतको कमि छ , फ्रेस रगत नभए बचाउन गाह्रो छ।”

त्यहाँ आएका मध्ये कसैको पनि रगतको ग्रुप मिलेन, रुपेशको मात्र मिल्यो । उसले खुसी हुँदै रगत दियो । रुबिनाको जिवन बचाउन पाएर ऊ धेरै खुसी थियो ।
जब रुबिनाको होस आयो । सबै कुरा थाहा पाइ।
त्यसपछि रुबिनाका आँखाले रुपेशलाई सरी भनिरहेका थिए । आँखाभरी आँसु पार्दै रुपेशलाई हेरिरही ।

रुपेश ले रुबिनाको बिछौनानजिकै गएर भन्यो ; ” रुबिना ! हाम्रो जात एउटै नभए पनि रगत त एउटै रहेछ नि ! ओ पोजिटिभ। ”

शान्ता तिम्सिना
भक्तपुर